At the Gates’in bu günlüğünde oyunun sanatından ve seslerinden bahsediliyor.
At The Gates çıkmadan önceki 6. ve son günlüğe hoş geldiniz. Bu günlükte oyunun sanatından ve seslerinden konuşacağız. Daha önceki günlük gibi bu günlük de hafta boyunca Twitter’da yazdığım şeylerin bir derlemesi olacak.
At the Gates’in suluboya görüntüsüne projenin başlarında karar verdik. Böylece hem tarihi bir konusu olduğunu ima ediyor hem de diğer strateji oyunlarından daha farklı görünüyor. Oyununu 2 boyutlu olduğu zaman tarza daha çok önem vermelisiniz.
At the Gates’ başladıktan sonra yaptığım ilk şeylerden biri yetenekli Geoff Knorr’u menü müziği yapması için getirmekti. Müziğin biraz hüzünlü olmasını ve en sevdiğim enstrüman olan çelloyu içermesini istedim. O da oldukça güzel bir şey yarattı.
At the Gates’in en çok gurur duyduğum görsel unsurlarından biri sahiller. Deniz kıyısı çoğu strateji oyununda kötü görünür çünkü üzerinde çok fazla uğraşmadan klasik strateji oyunu görüntüleri kıyılar için pek uygun olmaz.
AtG’de birbirlerine bağlanan sabit parçalar olsa da kendini tekrar eden topraklardan daha gerçekçi görünecek bazı tasarımlarımız da var. Biraz uğraş gerektirdi ama sonuçlar da benim yüksek beklentilerimi karşıladı.
At the Gates’te kendini tekrar eden bir arkaplan müziği yok. Bunu tasarım gereği yaptık. Böyle bir şeyin yerine önemli olaylardan sonra gelen ve bu olaylara dikkat çeken küçük müzik parçaları var. Ayrıca daha da sinematik bir yaklaşım oldu. Bunların hepsi AtG’de müziği kapatmak istemeyeceksiniz anlamına geliyor.
At the Gates’te mevsimlerin gerçekten hissettiğiniz şeyler olmasında yardım eden bir öge de arkaplan ambiansı. Kendini tekrar eden şarkılar olmadığı için çevrenin sesini daha iyi verebiliyoruz. AtG’de kış geldiğine kışın geldiğini bileceksiniz.
Bu kadar. Bundan sonra günlük açısından pek bir şey planlamıyorum. Oyun 23 Ocak’ta çıkıyor. Böylece 7 yıllık bir yolculuğun sonuna geliyorum.
